Rok i 5 miesięcy. Tyle minęło od najlepszego i najgorszego dnia w moim życiu. Nie rodziłam po ludzku, bo ludzi traktuje się jak bydło. W całej historii brakuje tylko rzeźnika krzyczącego „neeext!”.

Co to byłby za blog parentingowy, jeśli nie zawierałby soczystej i pełnej wrażeń opowieści prosto z sali porodowej? Nie wiem. Cieszę się, że na tej sali się nie znajduję a mogę wszystko opisać z wygodnej sofy przy ciepłej herbacie. Chciałam o tym napisać na samym początku, zamiast poruszać temat dzieci w fotelikach samochodowych albo atopowego zapalenia skóry. Dziś wiem, że wtedy nie byłam gotowa. Za dużo było we mnie gniewu, złości i poczucia niemocy. Teraz wiem więcej, widzę jaśniej, patrzę inaczej. Rodzić po ludzku, też mi coś.

Mój syn jest wymarzonym, wyczekanym dzieckiem. Bardzo wcześnie poczułam instynkt macierzyński i nie skłamię jeśli powiem, że niedługo po tym jak poznałam mojego męża. Miałam 16 lat, ale who cares? Trochę naiwnie wierzyłam, że poznałam człowieka, z którym spędzę resztę życia. Póki co się nie myliłam, a nie mylić się choć w jednej rzeczy przez ponad 11 lat, to sukces. O dwóch kreskach na teście ciążowym już pisałam. Nie było zaskoczenia, była nadzieja i radość. Przez ponad 9 miesięcy (tak właśnie!) czułam się bardzo dobrze. No, może gdyby nie ciągła potrzeba sikania niezależnie od czasu i miejsca i okropny ból przy wstawaniu, siadaniu i chodzeniu związany z tym, że już od połowy ciąży dziecko było prawidłowo obrócone do porodu i mościło sobie miejsce do wyjścia. Wtedy jeszcze myślałam, że w kwestii „rodzić po ludzku” też jest w porządku.

Momentami będę celowo przechodzić z czasu przeszłego na teraźniejszy choć wszystko dzieje się wtedy, w marcu 2013 roku. Patrzę dzisiaj na wszystko z dystansem, wiem że potoczyło się tak, jak było najlepiej dla mnie i dla dziecka. Baby blues przeszłam na własnej skórze, dzisiaj śmieję się na myśl, że pierwsze dni po porodzie przepłakałam. Te w szpitalu, bo domowe zacisze wpłynęło na wszystkich kojąco.

Zderzenie ze szpitalną rzeczywistością było bardzo bolesne, bo jak ta głupia przygotowana na pot i łzy, trochę w wyobraźni idealizowałam poród. Że worki sako, piłka, prysznic, mąż trzymający za rękę, do tego niewyobrażalny wysiłek, ogrom bólu (tak, psychicznie byłam doskonale przygotowana na poród siłami natury) i szczęśliwe zakończenie. Dlatego, kiedy niecałe dwa tygodnie po spodziewanym terminie zjawiłam się na izbie przyjęć i po spędzeniu w niej całego dnia na niewygodnym, plastikowym krześle i nadbagażem 22kg usłyszałam pytanie „co ja tu w ogóle robię” czułam się jakbym dostała w policzek. Nie. W oba policzki. Od strongmana, bo położna niewiele różniła się od takiego wyglądem. No ale skoro już się dotoczyłam to proszę bardzo, łaskę mi okażą i podłączą pod KTG. Bo w końcu „rodzić po ludzku” my być rzeczywistością, a nie tylko marzeniem.

Niezrażona tym, że i na to badanie czekałam dosyć długo, z radością obserwowałam jakieś drobne skurcze. Z pięknym wykresem zeszłam na dół, gdzie czekał na mnie już inny lekarz. Rozwarcie? No jasne, że brak, przecież to tylko dwa tygodnie po terminie. USG. Krytycznie mała ilość wód. Konieczna hospitalizacja (no raczej! Ani myślę jechać do domu, w samochodzie mam ze sobą spakowane torby!). Co to oznacza, o co chodzi – nie mówił mi nikt. To pierwszy raz, kiedy zapomniałam, że mam przygotowany plan porodu. To pierwszy raz, kiedy zapominam, że mam cokolwiek przygotowane.

Trafiłam na patologię ciąży. Na jednym z łóżek leży Ania, którą poznałam w izbie przyjęć. Tuli swoją małą córeczkę. Nie czuję nic. To się zmienia drugiego dnia, gdy trzy lekarki o twarzach podobnych do nikogo próbują założyć mi jakiś cewnik celem otworzenia wrót dla dziedzica. Potężny ból wzmaga mój gniew, a jedyne na co mam ochotę to kopnąć lekarza w twarz. Nachyla się idealnie. Żałuję, że zdjęłam buty. Jest 29 marca, a ja właśnie obchodzę 26 urodziny. Czekam na męża. Chwilę po tym jak wręczył mi czekoladę usłyszałam, żeby nic nie jeść. Oni już wiedzą, jak to się skończy. Ja nadal jestem w skowronkach, nieświadoma tego, że za chwilę któryś narobi mi na ramię. Chcę rodzić po ludzku!

Czy wód faktycznie jest mało, sprawdza kolejno trzech czy czterech ginekologów. Jakby jeden drugiemu nie ufał i w razie czego chciał mieć czyste ręce. Tak to wyglądało od strony pacjenta. Kolejne panie jadą na porodówkę. Bliżej godziny 14:00 idę i ja. Jestem wyluzowana jak przed maturą i to nie jest żart. Tuż przed egzaminem dojrzałości, mama przez miesiąc podawała mi lecytynę sojową. Piłam, bo była na alkoholu i smakowała jak wyborny likier i faktycznie działa. Tym razem obeszło się bez niej, ale i tak czułam wewnętrzny spokój. Chciałam żeby wszystko toczyło się swoim rytmem.

Położna, która nie potrafi założyć wenflonu? Standard. „Ma pani w żyłach zastawki”. Dziwne, że drugiej położnej te zastawki nie przeszkadzały. Nie wnikam. Tylko Michał nie mógł patrzyć na te wkłucia (przez myśl mi wtedy nie przeszło, że skoro ten widok sprawia mu fizyczny ból to jak wytrzyma poród? On. Nie ja.)

Oksytocyna. Zło, o którym przeczytacie niemal wszędzie. Mam zgoła odmienne zdanie na jej temat. Mój syn nie spieszył się do wyjścia. To oczywiste, że nigdy i nigdzie nie będzie mu tak dobrze jak w moim brzuchu i porównanie do pączka jest tu bardzo na miejscu. Ten brak pośpiechu dał nam się we znaki i oksytocyna była potrzebna. Nie szkodzi, że w planie porodu zastrzegałam, żeby kategorycznie nie podłączać mnie pod kroplówkę. W momencie, w którym widziałam kolejne krople trafiające do krwiobiegu, zapominałam o wielu ważnych podpunktach tego planu. Mój optymizm rósł odwrotnie proporcjonalnie do poziomu jej napełnienia. Do czasu aż wciągnęłam całą, a skurcze pozostały w sferze marzeń. Zjawił się lekarz.

Nie ruszyło nic. Na czas badania wyproszono z sali mojego męża. Do dziś nie mogę sobie darować, że wyszedł ale winą obarczam lekarzy, którzy doskonale wiedzą co robią. Powiedzieć kilka słów przerażonej (tak, dokładnie!) kobiecie? Jasne, na pewno zapamięta i powtórzy toczka w toczkę. To najbardziej zatarty w mojej pamięci fragment, ale padły w nim słowa, których nie zapomnę

„albo robimy cięcie, albo nie daję gwarancji że dziecko przeżyje do następnej oksytocyny”.

Byliście kiedyś na progu życia i śmierci? W emocjach tak skrajnych, tak przerażających, że ciężko w nich odnaleźć siebie? Czy kiedykolwiek czuliście obezwładniającą niemoc? Mieliście drgawki ze strachu tak silnego, że nie da się go opisać? Czy stanęliście kiedyś pod ścianą, bez wyboru, bez nadziei? Tym wszystkim było dla mnie cesarskie cięcie. Kiedy wcześniej o nim myślałam, a nawet mówiłam siostrze czy mamie przez telefon, podchodziłam do niego na luzie, bo nie wiedziałam że stanie się moją rzeczywistością. Nie przygotowywałam się na cesarkę. Jedyne co o niej czytałam to rzeczy, których nie chcę powtarzać. Konkretów? Żadnych. Myślałam, że tego nie potrzebuję i myliłam się.

Informacja o cc skończyła się u mnie drgawkami i szlochem, za który może powinnam się wstydzić ale nie wstydzę się wcale. Nie dano mi wyboru. Powodzenie operacji? Średnie. Tak zaznaczono w formularzu „szpital się zabezpiecza”. To był pierwszy i jedyny raz, w którym prosiłam mojego męża żeby zaopiekował się naszym dzieckiem, jeśli umrę. Taką ostatecznością było dla mnie cc. Z tym się mierzyłam. Byłam pewna śmierci. Najważniejsze dla mnie było, żeby mój syn miał opiekę i oparcie w swoim ojcu. Nie pozwolono mi się nawet pożegnać, pojechałam na salę operacyjną.

„Do najchudszych nie należysz”.

To usłyszałam od anestezjologa. Podbudował mnie, nie ma co. Znieczulenie zaczęło działać. Podano mi też coś ogłupiającego, ale doczytałam o tym dopiero po porodzie, na karcie wypisu ze szpitala. Pewnie dlatego tuż przed operacją pytałam czy „na pewno nic nie poczuję?”. Na pytanie ile mam lat nie odpowiedziałam. Powiedziałam „dziś mam urodziny”. Dopiero później poinformowałam które. Powiedzieli mi co będę czuła. W pewnym momencie robi mi się słabo. A ja? Wstydzę się powiedzieć. Tak po prostu, jak gówniarz. Nie myślę o tym, że jestem właśnie na sali operacyjnej, że wyjmują z brzucha moje dziecko. W końcu się odważyłam, dostaję lekarstwo, jest lepiej. Czuję silne szarpanie, choć nie czuję nic.

I wtedy on. Pierwszy krzyk. Chciałam rodzić po ludzku, ale w tym momencie jest najważniejsze, że w ogóle mam dziecko!

Jakbym połknęła kamień. Pytam czy zdrowy, ile dostał punktów? 10. Ulga. Pielęgniarka mówi, że jest śliczny. Faktycznie był. Na tyle, na ile mogłam zobaczyć przez dwie minuty tulenia….twarzą do twarzy. Nie tak to miało wyglądać. Nie tak to sobie zaplanowałam. Nie o taką Polskę….Syna zobaczyłam po 16 godzinach od porodu. Od tamtego dnia ledwie kilka razy powiedziałam, że go urodziłam. Wciąż czuję, że tego nie zrobiłam. Że nie dałam rady. I to nie presja otoczenia tak na mnie działa, wręcz przeciwnie. To ja sama obwiniam się o coś, na co nie miałam najmniejszego wpływu. Ból fizyczny przy tym, co dzieje się w głowie jest niczym. Kroplą w morzu. Powinnam tulić swoje dziecko a nie oglądać na ekranie aparatu.

W nocy dzwonię do mamy. Cieszę się, że młody jest na noworodkach, bo wiem że nie dałabym rady się nim zaopiekować. No tak, zapomniałam Wam napisać. Nie leżałam na oddziale położniczym. Nie było miejsca. Wylądowałam na septycznym, a tam nie mogłam przebywać z dzieckiem. Na drugi dzień wychodzę z siebie, choć tak naprawdę nie mogę się ruszyć. Gdzie jest moje dziecko? A może tylko mi się śniło?

Jest. TB przyjechał z wózeczkiem. A w środku leży ktoś mały. Słodki, maleńka kruszynka. Najpiękniejsze dziecko świata. Tylko jakieś takie nie moje. Tak czułam i to było najdziwniejsze uczucie, jakie mi do tej pory towarzyszyło w życiu. Moje dziecko? Czy je kocham? Wiedziałam, że tak ale pierwszym najpiękniejszym, co pamiętam było karmienie. To poczucie bliskości było dla mnie niepowtarzalne. Choć już osobno, znów byliśmy jednością.  Może dlatego karmię do dnia dzisiejszego i jestem z tego dumna. Miłość do dziecka rozwijała się we mnie powoli. Nie była od pierwszego wejrzenia. Przywiązanie, troska, radość, szczęście – to są składowe rodzącego się uczucia.

Wiem, że są porody siłami natury, które kończą się nieszczęśliwie. Wiem, że są kobiety które chwalą sobie cesarskie cięcie. Są przecież i takie, które nie chcą mieć dzieci. Nie oceniam żadnej z nich. Wiem, że nie chciałabym tego przechodzić drugi raz, ale chcę mieć więcej dzieci i jeśli przyjdzie mi się zmierzyć z cc po raz kolejny, będę silniejsza i mądrzejsza. Przygotuję się, żeby rodzić po ludzku. Zrobię w tym celu plan porodu uwzględniający operację. Nie pozwolę wyjść mężowi z sali. Będę rzeczowo rozmawiała z lekarzami. Żeby to „rodzić po ludzku” było moim udziałem, a nie wyświechtanym sloganem propagującym zwiększenie przyrostu naturalnego.

Albo znowu założę sukienkę w żółte kwiatki i pozwolę decydować innym, bo rodzić po ludzku to  tylko slogan.

Zostań ze mną dłużej na facebooku TUTAJ.