Na przekór. bez ilustracji ;). Pisanie o cieście drożdżowym, sylwestrowych sałatkach  i urodzinowym torcie przychodzi mi nadzwyczaj łatwo. Tematy będące punktem zapalnym, kontrowersyjne same w sobie, są znacznie trudniejsze. A jeszcze wypadałoby ugryźć je od takiej strony, która będzie zgodna z własnym światopoglądem, nie zaprzeczy prezentowanej postawie i wykreuje opinię zamiast powielać cudzą. Wizerunek dziecka w internecie – jak z nim jest?

Znacie kampanię społeczną fundacji Dzieci Niczyje „Pomyśl zanim wrzucisz”? Chodzi o przemyślenie tego, że wrzucamy do sieci zdjęcia naszych dzieci. Małych, które najczęściej są tego nieświadome. Tak samo, jak rodzice chwalący się pociechą na wszystkich możliwych portalach. W materiałach kampanii znajdują się fotografie roznegliżowanych dzieci, w strojach kąpielowych. Faktycznie trzeba mieć niewiele wyobraźni umieszczając takie zdjęcia w sieci. Dlatego u mnie próżno ich szukać.

Lubię fotki uśmiechniętych bobasów pod warunkiem, że nie są zrobione w samych gatkach na plaży, w wannie czy podczas zmiany pieluchy. Takich nie toleruję i nie do końca rozumiem co kieruje rodzicami pokazującymi całemu światu rozebraną latorośl. Nie uważam, żeby było to potrzebne. Przede wszystkim dlatego, że dziecko mogłoby sobie takich fotek nie życzyć i wcale się nie dziwię. Niech zostaną na pamiątkę, czemu nie? Dla nas będą miłym wspomnieniem, zatrzymaną w kadrze chwilą. Nie musimy się tym dzielić z innymi.

To jedna strona medalu. Druga to „normalny” wizerunek dziecka. Pokazywanie codzienności, prezentowanie ubrań albo nowych umiejętności. Zdjęcia, które wrzucam ja i wiele mi podobnych. Blogerek, matek, kobiet po prostu. Na jednym z blogów, nie pamiętam w tej chwili nazwy, przeczytałam że większość stron tego typu, po usunięciu z nich fotografii, zostanie pusta. Bez treści, bez wyrazu, bez sensu. Dlatego zawsze dbam o to, żeby zdjęcie  ilustrowało to, co mam do powiedzenia, nigdy nie było sensem samym w sobie.

Pewnie jest to jeden z powodów, dla których nie zaglądam na blogi modowe. Na swój wybieram ujęcia, o których myślę, że Budzik nie ma i nie będzie miał do mnie za nie pretensji. To tak samo jak z tematyką – nie rozprawiam, za przeproszeniem, o częstotliwości wypróżnień bo gdyby moja mama o mnie pisała w takich szczegółach, spaliłabym się ze wstydu. Pamiętajmy, że wszystko co robię, sygnuję swoim imieniem i nazwiskiem. To nawet dobrze, bo trzymam w ryzach cały ten bajzel. Ale chyba znowu odbiegam od tematu….

Któregoś pięknego dnia zrobiłam na blogu czystki. Podejrzewam, że zostały niezauważone bo zniknął tylko jeden rodzaj zdjęć – en face. Od tej pory pojawiają się rzadko. Nie dlatego, że niezmiernie dbam o nasze bezpieczeństwo w sieci (które, nawiasem mówiąc, jest jedynie mrzonką). Niestety nie. Powodów jest kilka: ciężko Budzika złapać patrzącego w obiektyw, porusza się z prędkością światła i szczerze podziwiam dziec w jego wieku pięknie uwiecznione aparatem. Po drugie stawiam na treść.

Zdjęcia ilustrują, ale nie są i nigdy nie były dla mnie najważniejsze. Ich ilość jest często odwrotnie proporcjonalna do wartości wpisu (tylko teraz nie przeglądajcie, gdzie wrzucałam sporo a gdzie w ogóle). A po trzecie, może cięzko w to uwierzyć, ale ja po prostu mam z tym problem. Chcę się Budzikiem chwalić, bo przecież nie będziemy go sami podziwiali póki nie założy swojego blogu (czy bloga?). Chciałabym, żeby wszyscy zobaczyli jaki jest śliczny, mądry i dzielny (tak, to naprawdę widać na zdjęciach). Z drugiej wiem, że jest jeszcze maleńki i ciężko mi decydować w jakiś sposób za niego.

Mam wrażenie, że czytelnicy często nie zdają sobie sprawy z tego, że to, co ujawniam w sieci jest ułamkiem naszego życia. Zdjęcia to ledwie kilka z kolekcji wspomnień. I teraz do sedna: absolutnie nie uważam, żebym poprzez publikowanie zdjęć z wizerunkiem mojego syna, moim czy plecami TB albo uszami Loli robiła komukolwiek krzywdę. A już najmniejszą nam samym. Co najwyżej jakiś Kowalski (z tego miejsca wszystkich Kowalskich pozdrawiam) pośmieje się, że mam zmarszczki, TB odstające ucho a Budzikowi jeszcze nie urosły włosy na tyle, żeby móc z nich zrobić kitkę. Żyjemy w czasach, w których korzystanie z portali społecznościowych, internetu jest powszechne, normalne i fajne. Może nawet potrzebne. Trzeba to tylko robić z głową. Nie z dupą. Dosłownie.