Jest za mały. Te słowa często kieruje do mnie…moja mama. Prezent na 6 grudnia? Za mały! Wakacje w wieku niespełna 1,5 roku? Za mały! Ozdobny tort na urodziny? Za mały! Za mały! Za mały! Przecież nic nie będzie pamiętał!

I przyznaję, że przy tym ot tak rzucanym przez mamę zdaniu, uśpiony we mnie bunt, rodzi się na nowo. W bólach porównywalnych do tych porodowych. Że jaki jest? Faktycznie wzrost ma w porównaniu do nas wołodyjowski, choć jest wysoki jak na swój wiek. Klamki jeszcze nie dosięga. Do terenowego auta sam nie wsiądzie. Ale żeby był za mały na wspomnienia? Nigdy w życiu! Ani się z tym nie zgadzam, ani co ważniejsze – nie godzę. Niezależnie od tego czy moje dziecko ma miesiąc, rok czy będzie miało lat dziesięć – należą mu się drobne przyjemności. Nigdy nie wiadomo, który bodziec popchnie go do działania. Może do końca życia z czymś miłym będzie kojarzył zapach morza? Pewnie nie będzie wiedział dlaczego ale konkretne perfumy spodobają się na ukochanym miejscu tuż za uchem. To wszystko tworzy się tu i teraz. Nie szkodzi, że inne odczucia mocniej odznaczą się w jego pamięci. A poza tym my – rodzice – zadbamy o to, żeby mógł te ważne dla nas wszystkich chwile zobaczyć na fotografiach. Wierzę, że będzie z przyjemnością do nich wracał, a może i pokazywał swoim dzieciom?

Dlatego właśnie od urodzenia bardzo często robimy Budzikowi zdjęcia. Blog jest doskonałym pretekstem do tego, żeby robić je nie tylko często, ale i dobrze. Lubię ładnie ubranego (często określanego jako „wystrojonego”) mojego syna. Lubię ujęcia w pięknych okolicznościach przyrody – na wsi, w mieście, wśród pól lub budynków. Lubię sprawiać, żeby był uśmiechnięty, zadowolony, żeby śmiał się w głos na całe gardło – wtedy czuję, że wszystko ma sens, swoje miejsce i czas.

Pozwalam na wiele – upaćkać się lodami po pas, upadać by nauczył się podnosić, grzebać palcami w błocie, piaskiem posypywać ubrania i ściągać mi buty żeby zrobić z nich foremki do babek. Pozwalam podziwiać odbicie w kałuży a następnie obserwuję nieporadne próby przebrnięcia przez wielką wodę. Pozwalam mu być samodzielnym. Uczę, że niektóre kwiatki można zrywać a innych lepiej nie ruszać, ale jeśli zdarzy się, że od uderzenia łopatką stracą płatki albo łodyga złamie się w pół – nie lamentuję. Myślę wtedy „nauczył się czegoś” a to dużo ważniejsze niż jakieś tam chabazie. Pięćset razy powtarzam „okno”, „zdjęcie”, „lodówka” kiedy tylko wskaże palcem. Za każdym razem jest zaskoczony, szczęśliwy że odpowiedziałam, więc się nie zrażam choć to męczące. Nie jest za mały na poznawanie własnych zmysłów.

Zabieramy Młodego w różne miejsca. Do lasu. Nad jezioro. Na plac zabaw. Do restauracji. Robimy ognisko. Zapraszamy znajomych. Odwiedzamy ich. Biegamy po ogrodzie. Botanicznym też. Na pole. Do miasta. Na zakupy. Jakim, kurde, cudem on na to wszystko ma być za mały? Jest akurat, mamo! Nie jest za mały, żeby poznawać otaczający świat. Właśnie teraz chłonie go jak gąbka.

Z wielu rzeczy dziejących się na świecie nie zdaję sobie sprawy, ale z tego że już nigdy nie cofnę czasu i nie wrócę do dnia wczorajszego – tak. Bolesne z jednej strony, ale motywujące z drugiej. Ta wiedza pozwala przeżywać wszystko mocniej, nie przejmować się bzdurami i być szczęśliwym tak po prostu. Z wdzięcznością za każdą minutę, którą mogę poświęcić na to powtarzanie, zabieranie i jeżdżenie ciężarówkami po wyimaginowanych drogach, choć tak po prawdzie – w ogóle tego nie lubię! Chyba jestem na to za mała.

Ciekawe czy tylko moje dziecko za małe czy o Twoim też tak mówią?