Chciałoby się zacząć górnolotnie: że samodzielność jest wspaniała, że od pierwszych dni powinnyśmy jej uczyć. Najpierw poprzez odkładanie do łóżeczka, osobne spanie, przez naukę zasypiania po zakładanie i zdejmowanie sobie gaci i zrobienie śniadania do szkoły. Nauka samodzielności. BLW. Taaaa…..

Otóż pragnę zakomunikować, że nauka samodzielności (np. zasypiania!), zawsze kojarzyła mi się z tresurą. Kiedy ktoś mi mówił, że metoda 3-5-7 u niego działała, myślałam sobie „powodzenia”. Czekać aż dziecko się wypłacze? Wyobrażam sobie, że jestem 3-miesięcznym niemowlakiem. Wciąż w obcym świecie, ledwie poznaję że te zabawne stwory to moi rodzice, jestem absolutnie bezbronna a moim jedynym narzędziem do porozumiewania jest płacz. Jest mi źle, chcę przytulenia, potrzebuję ciepła mojej mamy, a ona czeka sobie spokojnie pod drzwiami aż skończę się drzeć. To nie dla mnie. Płakałabym równo, albo głośniej niż dziecko.

Cierpiałabym tak, jak ono. W imię tego, żeby samo zasypiało bo mi się nie chce go kołysać do snu. To nie dla mnie. Chociaż Budzik ma niemal rok, jedną drzemkę dziennie, usypiam go na rękach. Na siedząco, lub stojąco. Jednych to dziwi, innych szokuje ale to moja sprawa. Moja przyjemność tulić małego do siebie i widzieć, jak dotyk, ciepło i głos pomagają mu zasnąć. Czasem potrzebuje tego przytulania więcej (przy ząbkowaniu) innym razem mniej (pogoda).  Ale pozwolić mu płakać? Nie.

Na zakładanie i zdejmowanie gaci jest za wcześnie acz przyznaję, że Budzik bardzo ładnie pomaga przy ubieraniu i rozbieraniu – podaje ręce, podnosi nogi. Tylko ze zmianą pieluchy średnio nam idzie, bo speedy gonzalez lubi uciekać.  Śniadanie do szkoły musi poczekać kilka lat. Jest jednak rzecz, na którą Budzik jest gotowy i odkryłam to trochę przypadkowo. Samodzielne jedzenie LEVEL 2. Ku mojemu zaskoczeniu nauka trwała chwilkę. Razem z synem złapałam łyżeczkę, pomogłam trafić do buzi. Potem radził sobie sam. Moja radość ogromna. Ale jego radość! Duma! Bezcenne! Dużo je rączkami (BLW jest super!) i chociaż w czasie obiadu, zdecydowałam się na karmienie łyżeczką, coraz częściej mały sam po nią sięga i celuje. Trafia! Serce rośnie, uwierzcie….

Dlaczego odkrycie było przypadkowe? BLW traktujemy naturalnie,  w ciągu dnia przekąski trafiają do ręki, a z ręki do dzioba. Taki wstęp do używania sztućców. Łyżeczka nie była dla mnie tak naturalna, natomiast dla Budzika i owszem! Ciągle się bawi łyżeczkami, gryzie je, podczas posiłku musi mieć swoją i dzierży w dłoni niczym berło. „OK” pomyślałam. I jak pomyślałam, tak zrobiłam.

Niecierpliwe oczekiwanie i wielka radocha. Tak wygląda nauka samodzielności na zdjęciach.

Jeśli kiedykolwiek mówiłam, że przy BLW (a tak naprawdę przy czymkolwiek, co dziecko w tym wieku robi samodzielnie) jest syf, to muszę Was zmartwić: nie żartowałam! Z trudem opanowałam w sobie chęć zakrycia wszystkiego folią. Na szczęście kasza skumulowała się w obrębie buzi, ubrania i krzesełka. A jakże.

Mamo, ale ta miska chyba już pusta jest! Dokładkę proszę! Raz, raz, na jednej nóżce!

W sumie nie wiem komu to śniadanie sprawiło więcej frajdy. Mi czy Jemu? Kto był bardziej dumny? Ja, że mam w domu takiego dorosłego faceta, co to sam potrafi machać łyżeczką czy On, że teraz mama to prawie do niczego nie jest potrzebna, skoro tak świetnie sobie radzi?

Nie wszystko co samodzielne musi być dla nas akceptowalne od pierwszych dni życia, ale z czasem przychodzi ten moment, kiedy musimy się pogodzić z faktem, że dziecko nie jest już nieporadnym bąblem machającym rączkami. Że te rączki do czegoś służą, że wiele mogą, a w życiu będą robić takie rzeczy, o których dziś nie mamy pojęcia. I niech lepiej tak zostanie.

Moim zdaniem nauka samodzielności będzie inna na każdym etapie rozwoju. Chwytanie grzechotki, siadanie, zabawa, pierwsze kroki, nocnik. Całe mnóstwo, często niedocenianych, malutkich kroków ku samodzielności. Takiej, żeby Budzik jako dorosły facet (za cholerę tego nie mogę sobie wyobrazić!) umiał ugotować, wyprać i posprzątać. A kiedy dla Ciebie dziecko jest samodzielne? Robisz coś, żeby takie było?