Jako jeszcze niematka w niewybredny sposób zwykłam komentować język, jakim zwracają się rodzice do swoich dzieci. A że zdrabniają. A że przekręcają. A że słowotworzą.Temat stary jak świat, sięgający minimum Adama i Ewy. Też mieli dzieci, prawda? Ciekawe. Tylko, że czasy były wtedy inne. Matki nie trzęsły się nad kołyskami, nie trzymały za ręce kurczowo, chociaż dziecko umiało już chodzić. Pewnie mówiły normalnie.

Problem polega na tym, że o ile diabelnie denerwuje mnie przekręcanie słów na zdziecinniałe (w rozumieniu rodziców dziecięce) np. lowelek, cukielecek, tjejefon, to już samo zdrabnianie nie irytuje mnie tak strasznie. Czasem mówię  miseczka na małą….miseczkę przecież. Łóżeczko to jego miejsce, łóżko jest moje. Obiadek (spójrzcie na słoiki dla dzieci, tam też!), rosołek, zupka – wszystko w wersji mini. Staram się nie nadużywać, bo jednak taki język brzmi co najmniej śmiesznie, ale…..mam dziecko, to mi wolno, o!

Zdarza Wam się nazywać normalne, codzienne czynności w charakterystyczny sposób? Otwieracie buzię równo z pociechą mówiąc „am”? Jakże popularne! To słowo wymyślił nie kto inny, a dzieci właśnie otwierając papę po kolejny kęs czegoś pysznego. Spróbujcie sami: otwórz szczękę, wceluj łyżeczką i zamknij – wydawaj przy tym dźwięk. Co wyszło? Am jak malowane!

Nagminnie wypowiadam słowa cacy-cacy. Mamy kota, regularnie maltretowanego poprzez kładzenie się na nim, głaskanie pod włos i zaglądanie oko w oko. Mamy rośliny w ogrodzie, które rosną już kilka lat a mogą żyć i kilkaset. Wreszcie mamy siebie i rodzinę. Powiedzenie cacy-cacy działa natychmiastowo, Budzik zaczyna działać łagodnie i delikatnie głaszcze – kota, kwiatki czy ulubioną ciocię. Pewnie, że mogłabym zawołać „hej, synku zobacz, ten  kwiat jest nieodzownym elementem ogrodu, o który ja i Twój ojciec dbamy, bądź delikatny proszę, poruszaj ręką naśladując głaskanie kota, zaczynając od….”. Tylko po co, jeśli można prościej?

Tak apropos cukielecka.

Kiedyś jedna dziewczyna (bez dzieci, o ile ma to dla Was znaczenie) stwierdziła, że to nic innego jak oszukiwanie pierworodnego.

Jak to? Mów do niego pełnymi zdaniami, najlepiej ze słownikiem w ręku! Oszukujesz go określając rzeczy inaczej niż się rzeczywiście nazywają.

Nie zdziwię Was pewnie mówiąc, że się z tym nie zgadzam? Podejrzewam, że oprócz cacy-cacy, am, czy bach w moim rodzinnym domu pojawiało się wiele więcej zwrotów i jakoś nie czuję się z tego powodu pokrzywdzona. Doskonale rozumiem mowę ojczystą i posługuję się nią całkiem nieźle. Wiem, czym jest głaskanie, zamiast cacy mówię, że ktoś jest sympatyczny, serdeczny i mądry, a popularne am zastępuje mi omnomnom. Z tym ostatnim chyba sama siebie oszukuję?

To jeszcze nie wszystko! Wprowadziliśmy z TB tyle nowych słów do codziennego życia, że głowa mała. Lepiej niech nie czyta ten, kto jest konserwą w sprawach językowych! Już w pierwszych miesiącach istnienia Budzika prosiliśmy go, załamując ręce „nie płakuniaj”. „Minka żabka” to dolna warga wysunięta do przodu i usta ułożone w podkówkę (o, pardon, w podkowę). Kiedy zachorował miał „katarki i kaszelki” (glut do pasa, przy okazji). Zaraz po urodzeniu nazwałam Go „mój malutki Cruchot” – jak Louis de Funes w serii o żandarmach. O „nie krzykunianiu” i innych, nie będę wspominać, żeby na swe już dość obciążone barki, nie przyjmować krytycznych  uwag.

Zdrobnienia istnieją – to fakt. Używa ich niemal każdy. Bo są delikatniejsze, opisują rzeczy małe czy dziecięce. Są słodsze (tak właśnie) i sprawiają, że z pompatycznego, nadętego kwiatu tworzymy przyjemny i urzekający kwiatuszek. Jeśli przy tym wszystkim mówimy wyraźnie, nie sepleniąc, krótkimi zdaniami, to naprawdę nie ma się czego czepiać. Wiem po sobie. A co Ty mi powiesz na ten temat?