Czy warto rejestrować się na forum internetowym Mamazone? Nie zawsze. Czy spotkamy tam przyjazne mamy? Nie tylko. Czy dowiemy się jak powinna przebiegać ciąża, poród i rozwój dziecka? Nie, ale możemy wymieniać się doświadczeniami, opowiadać jak minął dzień i kibicować we wszystkim. Nigdy przenigdy nie porównujmy się do siebie. To bez sensu.

Poród zbliżał się wielkimi krokami. Cała ciąża przebiegała prawie bezproblemowo, o czym może kiedyś opowiem. Termin porodu…minął. Co robić? Czym zająć czas, który cholernie się dłużył i nie dawał zapomnieć o tym co nieuniknione? Telefony od rodziny z żartobliwym już „to kiedy rodzisz?” wcale nie pomagały. Tfu! Nie pomagały to delikatnie powiedziane. Postanowiłam sprawdzić jak tam się mają inne mamy marcowych dzieci. Zarejestrowałam się na forum mamazone. Najpierw kibicowałam matkom pierwszego kwartału – mnie sprawa nie dotyczyła, ale miło solidaryzować się z babami w podobnej sytuacji życiowej. Później kolejne z nich opowiadały o przebiegu porodu i chwaliły się pociechami. Nieśmiało zaczęłam zagadywać i…ŚCIANA. Totalne ignorowanie moich, jakże elokwentnych i przemyślanych, wypowiedzi. Nie zraziło mnie to, bo chciałam udowodnić że jednak jestem dobrym partnerem do rozmowy – nawet tej o dupie Maryny. Po czasie byłam już swoja. A teraz?

Teraz dalej jestem swoja, z dziewczynami planujemy spotkanie na wiosnę. Z forum już zrezygnowałyśmy, mamy swoje miejsce. Tworzymy zgraną grupę, chwalimy postępami naszych dzieci i każdym jednakowo zachwycamy. Kilka dzieciaczków już chodzi, ale kibicujemy kiedy któreś zacznie raczkować. Możemy pogadać o fotelikach, obiadach i ubraniach dla dzieci. Nie krytykujemy się nawzajem, dalej wymieniamy doświadczeniem i myślę, że się lubimy bo rozumiemy – mamy te same problemy, zmartwienia i wątpliwości. Tak po prostu.

Słyszałam mnóstwo bluzg na temat forum – tego czy tamtego. Niejednokrotnie czytałam, jaki odbywa się na nich wyścig szczurów. Kto szybciej, ładniej, drożej, lepiej! Zazdrość, jad i niechęć. A mi się trafiło jak ślepej kurze ziarno. Oczywiście, jak każda matka, na początku z przerażeniem obserwowałam jak jedno z dzieci zaczęło głużyć. Kurde, moje nic a nic! Drugie zaczęło chwytać grzechotkę. Dawaaaj podsuwać Budzikowi kolejne zabawki. I co? Nic! Nie chwyta! Po kilku próbach się opamiętałam i od tamtej pory nie porównuję go do innych dzieci. Cieszymy się wszyscy z każdej umiejętności, z każdego „tata”, z machnięcia ręką, z kroku dostawnego. A razem ze mną cieszą się marcówki, które z tego  miejsca serdecznie pozdrawiam. Wiem, że to przeczytają (czołem dziewczyny!).