Dziecko, choć znacznie od nas mniejsze, trochę bardziej nieporadne i na szczęście jeszcze światem nie zepsute, nie jest najprostszym w obsłudze organizmem. Wręcz przeciwnie. Choć musimy się zwracać do niego krótkimi, prostymi zdaniami, złożonymi z ledwie kilku słów, to te słowa musimy ważyć i analizować bo może się okazać, że dobieramy za ciężki kaliber.

Otóż drodzy rodzice, istnieje zasadnicza różnica między będzie bolało a może zaboleć. Wszak nie mamy pewności czy młotek wycelowany w mały palec u nogi w niego trafi i czy zabawa faktycznie skończy się okrzykami dalekimi od tych radosnych. Owszem, jesteśmy starsi i bardziej doświadczeni ale nie musimy w każdym zdaniu zaznaczać, że znamy przyszłość. Nie znamy.

Komunikując małoletniemu nie dyskutuj pozbawiamy go możliwości dyskusji także na przyszłość. Siebie zresztą też. Głupio byłoby potem mieć pretensje, że w chwili zagubienia i poczucia beznadziei to nie z nami przyszedł rozmawiać, ale skoro miał nie dyskutować? Jeśli naprawdę tak bardzo nadepnął Wam na odcisk powiedzcie koniec dyskusji – tej jednej, konkretnej. Bez magicznego słowa nie, bez zamykania się na argumenty, których wypadałoby wcześniej wysłuchać. Okazuje się, że mogą być bardzo rzeczowe.

Dziesięć razy się zastanów zanim powiesz przy znienawidzonej przez dziecko marchewce, że jak nie spróbuje, nie będzie wiedziało czy dobre. Co jeśli w przyszłości przełoży sobie to powiedzenie na inne płaszczyzny, dalekie od spożywania posiłku? Ja wielu rzeczy w życiu nie próbowałam, a wiem że nie są dla mnie stworzone, Ty na pewno też.

Bo jeszcze popamiętasz! Kojarzy mi się to z moją, rzucającą we mnie mokrą ścierką kuchenną, babcią i chociaż są to miłe wspomnienia, do tej pory nie wiem co takiego miałam zapamiętać. Tego mi babcia nigdy nie wytłumaczyła. Była jedynie mowa o jakichś tajemniczych konsekwencjach moich czynów. Jakie to konsekwencje? Dlaczego miały nastąpić? Nie wiem.

Nie idź tam! Nie wchodź na stół! Nie baw się widelcem! A przecież można odrobinę inaczej: chodźmy teraz tam, zobacz – można wejść na sofę, może pobawimy się klockami? Łatwo powiedzieć? No pewnie, ale stosuję to każdego dnia. Działa. Może nie zawsze, może nie jest to cudowny środek na wszystko czego faktycznie nie wolno, ale warto próbować. To nie oznacza, że moje dziecko nie zna słowa nie. Zna aż za dobrze i właśnie dlatego staram się hamować, kiedy go nadużywam. Bo tak prawdę mówiąc nie chcę, żeby to była jedna z tych rzeczy, które zapamięta z dzieciństwa na całe życie.

W piaskownicy często słyszę: nie syp piaskiem.
Na placu zabaw: nie biegaj.
Przy jedzeniu lodów: liż dookoła!

Nie jestem doskonała, czasem nawet staram się nie słuchać, innym razem sama coś palnę od rzeczy. A mimo to przy każdym kolejnym nie syp piaskiem w miejscu, gdzie nie da się spełnić tego życzenia, po prostu chce mi się  śmiać. To tak jakby pływakowi mówić, żeby nie chlapał, heloł!

Chcę ze swoim dzieckiem rozmawiać. Chcę, żeby nie tylko mnie słuchało i było posłuszne. Chcę, żeby mówiło. O uczuciach, potrzebach, błahostkach. Wiem, że muszę mu dawać przykład tego, jak prowadzić dialog, wypracowywać kompromis. Dlatego zamiast nie biegaj słyszy patrz gdzie biegniesz. Zamiast zaraz spadniesz mówię bądź ostrożny. Tak jak jestem ja, kiedy dobieram słowa.

.

.