„Cześć! Jedziemy na wakacje. Gdzie? Do Chorwacji.” i tu pada kluczowe pytanie: dlaczego? Teraz mnóstwo odpowiedzi przychodzi mi do głowy, ale kiedy miałam 12 lat i jechaliśmy tam po raz pierwszy, nie było kolorowo. Polecano nam zacząć zwiedzanie od północy kraju, bo południowe wybrzeże obfitowało w ofiary konfliktu bałkańskiego. Zresztą, kiedy kilka lat później zdecydowaliśmy się na południe , faktycznie przeraził nas widok zniszczonych budynków, ostrzelanych fasad domów, opuszczonych hoteli, do których nikt się nie przyznaje.

Chciałam najpierw napisać o podróży z perspektywy 12 letniego dziecka, pamiętam doskonale wiele szczegółów, a to czego nie zapamiętałam – mam zapisane, bo każdy wyjazd do Chorwacji to obowiązkowe  notatki wszelakie. Jednak zanim to zrobię, chcę pokazać kawałki (całości się nie da) miejsca, które stało się moją drugą ojczyzną. Teraz mogę już powiedzieć, że przez większość życia wakacje spędzam właśnie tam. I chociaż wiele się w przeciągu 15 lat zmieniło, Chorwacja wciąż mnie przyciąga. Ludźmi, ich podejściem do życia, krajobrazami których próżno szukać gdzie indziej, niesamowitą mieszanką nowoczesnej Europy i egzotyki i najlepszym piwem, które najlepiej smakuje wieczorem, gdy wpatrujemy się w światła nadbrzeżnych wiosek.

Nie chcę pisać o banałach. Ceny podróży znajdziecie w wielu poradnikach. Można jechać pod namiot albo wynająć mieszkanie z klimą. Próbowaliśmy obu opcji i prawdę mówiąc pod namiotem było dużo fajniej. Może my byliśmy mniej wygodni, a może młodym ludziom do szczęścia potrzebna jest tylko wzajemna obecność? W każdym razie jeszcze nie zdecydowaliśmy, jak te wakacje będą wyglądały z dzieckiem.

Nie chcę pisać o rzeczach, które musicie zabrać. Tak naprawdę jeśli czegoś zapomnicie, kupicie to bez problemu na miejscu. To nie jest kraj trzeciego świata. Co roku odwiedzają go setki tysięcy turystów (no dobra, nie wiem ilu ale chyba coś koło tego, nie?). To daleka podróż. Do przejechania samochodem 1000-2200 km. Samochód z klimatyzacją, nocleg zaklepany gdzieś po drodze, duużo picia i już. A, i jak na każdej wycieczce szkolnej, dobry humor.

Uwielbiam wracać do tych zdjęć. Wtedy przypominam sobie nie tylko o wszystkim, co przeżyłam w Chorwacji, ale widzę bijący z nich spokój. Tam się naprawdę odpoczywa. Aktywnie, pasywnie, jakkolwiek. Człowiek momentalnie odrywa się od problemów. I mówcie co chcecie, nie miałam tak w żadnym innym kraju.

Chorwacja zafascynowała mnie do tego stopnia, że posiadanie domu w tym kraju urosło do rangi fanatycznego marzenia. Nawet zdawałam na filologię słowiańską, tylko w pewnym momencie coś mi odbiło i uderzyłam na Politechnikę. Nic to, języka chorwackiego wciąż się uczę. W sklepach i urzędach staram się operować chorwackim, choć polski byłby rozumiany równie dobrze.

Nie ciągnie mnie gdzie indziej, bo tam czuję się jak w domu. Miasta, które szczególnie polecam to: Rijeka, w której zjecie najlepsze pączki z czekoladą. Dubrovnik, w którym stracicie pół wypłaty ale jest miastem przepięknym, zatrzymanym w czasie, z czerwonymi dachami i lazurowym wybrzeżem. Split z wąskimi uliczkami, pałacem Dioklecjana i palmową aleją. Kupari, w którym zjecie pyszne lody. Wodospady Krka – jedno z piękniejszych, zielonych miejsc. W Trsteno można zwiedzić arboretrum. Jest tego więcej, ale to musicie sprawdzić już sami.

To kraj sprzeczności, wspaniałych ludzi i pięknych widoków. Doskonałej aury, pysznego piwa, pięknych roślin, zadziwiających owadów, krystalicznie czystej wody, kamienistych plaż. Miejsce do wypoczynku, do rozmyślań, byczenia na plaży i intensywnego zwiedzania. Kraj ukwiałów i jeżowców, z którymi dane mi było spotkać się z bliska. Kraj dziwnej muzyki, ale dobrego jedzenia. Miejsce rozwoju, z wykorzystanym potencjałem i wojenną historią. Słowami nie potrafię go opisać tak, jak widzę go we wspomnieniach.

*to zdjęcia wykonane na przestrzeni 10 lat (!) chyba 5 różnymi aparatami 🙂