– Ciężko było Ci wychowywać się bez mamy?
– Bardzo. Żałuję, że nie widzi jak się rozwijam, co robię. Nigdy mi nie powiedziała, że jest ze mnie dumna.

Słyszę w tv całe mnóstwo tego typu wypowiedzi. Najczęściej w płaczliwych scenach, chwytających widza za serce, żeby od razu było wiadomo, kto miał ciężko na starcie. Bo wychowywać się bez mamy jest w istocie ciężko. Chyba. Mama nigdy nie powiedziała mu, że jest z niego dumna. Albo nie zdążyła, albo czytała internety.

Z tych możemy się dowiedzieć, że dziecko musimy chwalić. A za chwilę, żeby się nie odzywać. By wyrażać podziw i zachwyt. Lub zupełnie odwrotnie: korygować, motywować ale broń Boże pochwalić. No przepraszam bardzo, ale od tych potoków słów zwanych dobrymi radami, wypływających prosto z ust pedagogów i psychologów, boli mnie już głowa. Gdzie miejsce na ludzkie, intuicyjne, zupełnie naturalne dla rodzica (wydawałoby się) zachowania?

Czy nie najważniejszy jest zdrowy rozsądek? Mam swoje zasady i ze wszystkich sił staram się ich trzymać.

• Jeśli coś ewidentnie nie wychodzi, proponuję kolejną próbę. Do skutku/znudzenia/zmiany zabawy. Zawsze doceniam wysiłek. To jedno z najbardziej motywujących zachowań, jakie możemy zafundować! Dlatego dopingowaliśmy Justynę Kowalczyk na trasie, krzyczeliśmy „leć Adaś, leć!” pod Wielką Krokwią. Czy zawsze wygrywali? Nie, bo nie o wygraną chodzi. Domyślam się, ile potrzeba trudu żeby dopasować do siebie dwa klocki.
• Staram się chwalić. Rzeczy wielkie, małe, z pozoru nieważne i ważne bardzo. Podany ostrożnie kubek ze zmywarki. Kredki włożone z powrotem do metalowej puszki. Samodzielnie umyte ręce. Dlaczego ktoś zabrania mi mówienia, że dziecko zrobiło to świetnie? Naprawdę stwierdzenie, „super, że udało Ci się posprzątać wszystkie klocki”, „świetnie ustawiłeś krzesła!” wychowają małego egocentryka? Mój syn będzie narcyzem, bo go pochwaliłam? Nie sądzę. Wydaje mi się, że także rodzica więcej trudu kosztuje mała pochwała niż zachwyt nad rzeczami „większymi”: czerwonym paskiem na świadectwie, że tak polecę standardowo. Kupiliśmy drewniane puzzle, trzeba dopasować zwierzęta do wyżłobionych w tacce kształtów. Kiedy się udało i biłam brawo, mały był wniebowzięty, obecnie chętnie wraca do tej zabawy.
• Jestem dumna i mówię o tym. Każdy ma prawo czuć dumę z czego innego. Ja byłam bardzo dumna, kiedy moje 1,5 roczne dziecko samo założyło skarpetkę. Banał, prawda? Skarpetka, kto by pomyślał. Dopingowałam przy kolejnych próbach. Nie pozwoliłam, żeby to cudowne uczucie rozpierało tylko moje piersi. W końcu ich pojemność jest ograniczona. Skoro chcę, żeby syn mówił mi o swoich uczuciach, także muszę to robić! I sytuacja odwrotna: załóżmy, że wysoko podskoczyłam. Najwyżej jak potrafię, a Budzik mówi „mamo, jestem z Ciebie taki dumny!”. Czy mam mu wtedy powiedzieć, że może być dumny tylko z większych sukcesów? Że ten jeden mały skok się nie liczy? Mam umniejszać swoje, nazwijmy to, zasługi? To my, dorośli, okropnie komplikujemy sobie życie i wyznaczamy dziwne granice między nieważne, a istotne. Chcę mówić dziecku, że jestem dumna, jeśli faktycznie jestem. Nie chcę nigdy żałować, że tego nie powiedziałam.
• Dziękuję. Proszę. Przepraszam. Może jestem dziwnym rodzicem, nie wiem, ale dziękuję dziecku kiedy wykona polecenie (nie lubię tej nazwy, ale nie znam lepszej, może być zadanie). Odłożenie poduszki na miejsce albo podanie mi czegoś. Proszę żeby coś  zrobiło i dziękuję, kiedy to zrobi. Proste.

Denerwują mnie te sprzeczne informacje. Jeśli mama lub tata szukają autorytetu i chcą polegać na opinii kogoś, kto powinien o wychowaniu mieć jako-takie pojęcie, tak czy inaczej musi przecedzić ów autorytet przez sito własnej intuicji i potrzeb dziecka. Gdybym tylko motywowała, ale nie chwaliła rezultatu – jaki osiągnęłabym efekt? Gdybym chwaliła wszystko jak leci, niezależnie od wysiłku, poświęcenia, włożonej pracy i rezultatu – czy osiągnęłabym jakikolwiek?

A gdybym po prostu cieszyła się razem z moim synem każdym jego sukcesem, współczuła porażek i motywowała do dalszej pracy? Biła brawo, gdy założy but i skorygowała, że jednak lepiej prawy na prawą nogę? Gdybym nie ukrywała radości z każdego nowego słowa, ale również w zgodzie ze sobą i polszczyzną wypowiedziała je raz jeszcze, poprawnie? Sama dopiero się uczę, szukam odpowiedzi, testuję. Nie mów mi proszę, że mam nie chwalić i nie czuć dumy. Kto, jak nie ja?