Zamknij oczy. One nie będą Ci już potrzebne.

Prosta czynność. Założenie słuchawek. Przenosi w inny świat. Lubię się tak odciąć i zasłuchana w tekst lub melodię nie wiedzieć, że znów przypalam wodę na herbatę, bo przecież It’s so easy, when you know the rules. Szkoda, że w życiu nie jest równie łatwo. Znajomość zasad to jedynie wstęp do gry.

.
.

.

.
Co widzicie, kiedy zamykacie oczy? Brzmi idiotycznie, bo ciemność widzę, ciemność ale pytanie jest jak najbardziej serio. Ja zaczynam wtedy stąpać po niepewnym gruncie, który wcale nim nie jest bo unoszę się nad ziemią. 40 centymetrów ponad chodnikami. I jeśli jest wieczór, widzę cały miniony dzień. Są tam uśmiechy dziecka, każda radość wymalowana na małej buzi. Uśmiechy, które za 20 czy 30 lat zamienią się w kurze łapki i będą świadczyły o chwilach szczęścia, których mogłam być świadkiem.  Są tam minuty, które być może zmieniają moje życie, a już na pewno poprawiają jego jakość, na którą nigdy nie narzekałam. Widzę męża i syna z resorakami w pokoju tego drugiego i siebie zamknięta obok, kiwającą głową nad nowym projektem. Niema aprobacja dobrze wykonanej roboty maluje się na mojej twarzy. Fajnie popatrzeć na to z boku.

Nigdy nie uważałam się za lepszą ani gorszą z powodu tego, że nie wróciłam na etat po 6 czy 12 miesiącach. Po niemal 18, z trudem wykroiłam dla siebie odrobinę przestrzeni. Zamykam się na trzydziestu metrach kwadratowych przeznaczonych wyłącznie do mojej dyspozycji i wiem, że to chwila tylko dla mnie. Porównywalna do tych u fryzjera czy podczas zakupów, choć wypełniona obowiązkami. Uważam, że każda matka musi wyciągnąć z macierzyństwa coś dla siebie. Jej obowiązkiem jest zadbać nie tylko o suchą pieluchę i pełny brzuch, ale i własne samopoczucie, jakość tego, co robi sama dla siebie. Trochę późno do tego doszłam, a może po prostu w odpowiednim dla mnie czasie? Wcześniej nie byłam gotowa na „zabranie” dziecku siebie i wiem, że to brzmi śmiesznie. Pewnie by nawet tego nie odczuł, ale ja owszem. To moja samoocena jako rodzica spadłaby nisko niziutko, bo własne życie mierzę swoja miarą. Wysłużoną i odrobinę naciągniętą, niedokładną. Poczucie, że wszystkie poranki spędzamy wspólnie, nie musimy się nigdzie spieszyć, jest świetne. Nie robi nam większej różnicy czy śniadanie zjemy o 10 czy 11 rano, a spacery odbywamy kiedy aura sprzyja. Harmonogram dnia sam się układa i dopasowuje pod nasze dyktando. Układ idealny, świetnie wyważone „my” i „ja”.

Jako dziecko nie chodziłam do żłobka ani przedszkola. Dla mojej mamy obce są te wszystkie płacze, rozstania, dylematy. Rozumie je, wie dlaczego mają miejsce, jakie mechanizmy je powodują, ale sama nigdy tego nie musiała przechodzić. Mam dwoje rodzeństwa i mama nie wysłała do przedszkola żadnego z nas. W związku z dużą różnicą wieku, mnóstwo czasu poświęciła nam i naszemu wychowaniu (zakładam, że najwięcej energii poszło na mnie bo byłam wyjątkowo niesfornym dzieciakiem). Bardzo jestem jej za to wdzięczna mimo tego, że nie zapisała mnie do Domowego Przedszkola, choć błagałam każdego dnia. W zerówce na dzień matki na laurce napisałam, że kocham moją mamę, bo kupuje mi cukierki. No cóż, nie tylko za to, mamo! Za każdą poświęconą chwilę też.

Przeglądam od początku września wpisy o traumie związanej z przedszkolem. Przeglądam tylko, bo nie chcę tego czytać. Od początku wiedziałam, że jeśli będzie taka możliwość, zostanę z młodym jak najdłużej. Nie czuję, że coś tracę, bo robię dokładnie tak jak jest dla nas dobrze. Kiedy przyszedł odpowiedni moment, dostałam kopa w dupę i zaczęłam działać. Chciałabym, żeby Budzik znał przedszkole ale  nie na pełny etat tylko kilka dni w tygodniu, bo wiem że w tym miejscu wiele się nauczy w kontaktach z rówieśnikami. Chciałabym, nie wiem czy się uda. Bo czasami łatwiej iść do pracy, a cały burdel związany z dzieckiem (no dobra, cząsteczkę choćby!) zostawić razem z płaczem w przedszkolu albo pod skrzydłami opiekunki. Innym razem to jest zwyczajny mus, konieczność, koniec kropka i mogę się tylko domyślać, na ile kawałków pęka serce kiedy zostawia się malucha w świecie innym niż ten, do którego się przyzwyczaił. Kiedy indziej 3-latek albo mniejszy gagatek z uśmiechem pobiegnie do przedszkola, my pójdziemy do pracy, a po południu damy z siebie 300% z poczuciem, że jest super.

.

.

.

.

.

.

.
Nigdy nie wiemy, które rozwiązanie będzie najlepsze. Nie ma dwóch takich samych historii. Są przecież matki, które po 3 miesiącach od porodu z ulgą oddychają, kiedy siadają na swoim krześle w biurze. Znam te, które z bólem serca wracają do pracy po roku. Istnieją takie, które są z dzieckiem 4 lata i uwierzcie mi, żadna z nich nie jest lepsza ani gorsza. Każda pisze swoją historię, a za 20 lat te dzieci pójdą razem na piwo i patrząc na nie z boku nie zgadniecie, które chodziło do przedszkola.