Kiedy urodził się Budzik z nadzieją odliczałam dni. Najpierw kluczowy pierwszy tydzień – obserwacja jak rozwija się dziecko, czy przybiera na wadze, jak zmienia się na buzi, czy wszystko jest w porządku. Później czekaliśmy do skończenia pierwszego miesiąca, żeby zabrać młodego na krótką wycieczkę samochodem. To nic, że do przychodni, która jest tuż tuż bliziutko. Budzik nie miał kolek. Mimo to zdarzało się, że godzinami płakał z powodu bólu brzuszka (głupia matka pewnie się czegoś nażarła, nic nowego) toteż wypatrywaliśmy zbawiennego końca 3 miesiąca. Myślałam, że ten dzień NIGDY nie nadejdzie, że Budzik już zawsze będzie miał dwa miesiące a dni się będą wlokły jeden za drugim. Aż tu nagle 10 miesięcy!

Naprawdę nie mam pojęcia kiedy minęło ich aż dziesięć. DZIESIĘĆ! 10 !!! Nigdy bym nie przypuszczała, że upłyną tak szybko i jestem trochę przerażona. No bo jak to? Za chwilę już roczek? Potem dwa, trzy, sześć? Szkoła, studia, praca…? No dobrze, może trochę się zagalopowałam. Czas zapycha jak głupi a przecież nikt go nie goni, sam tak gna! Nie lubię robić bilansów i podsumowań ale On potrafi już tak wiele! Uczy się wszystkiego intuicyjnie i jest w każdym calu doskonały.

Siada z powagą niczym król na tronie. Równowagę trzyma lepiej niż linoskoczek. Chodzi dostojnie krokiem dostawnym jak w Słomie (taki taniec). Jest precyzyjny jak oko snajpera. Spostrzegawczy. Radosny. I mój. Każdego dnia odkrywa coś nowego i potrafi mnie zaskakiwać. Nagle zaczyna układać klocki jeden na drugim, podawać przedmiot na prośbę wyrażoną gestem, jeść tosty francuskie. I taki dorosły się wydaje. Nawet się nie obejrzę, a on zda maturę, zrobi prawo jazdy i trafi do 10 najbogatszych Polaków (taki tam, wiecie, ranking khe khe).

Czy oprócz rozmiaru ubrań rosnącego w zatrważającym tempie, rozmiaru obuwia pasującego na stopę podolskiego złodzieja, obwodu klatki piersiowej i głowy coś się zmieniło? No jasne! Przecież 10 miesięcy temu nie tylko ja nie miałam Budzika ale i Budzik nie miał mnie. Jestem mamą. I chociaż ciągle wszystkiego się uczę to myślę, że idzie mi całkiem nieźle. Nie ma lepszej ode mnie w zmianie pieluchy na stojąco (i zaznaczam – to dziecko stoi, a nie ja). Sudocremu już prawie nie muszę dotykać, sam nakłada się na tyłek (wiecie od czego mam białe pieczątki na przewijaku?) Olałam dietę, zaczęłam jeść wszystko i teraz nie wiem skąd czerwone policzki ale przynajmniej nie chodzę ciągle głodna ;). Z natury niecierpliwa, z uporem maniaka pokazuję tysiąc razy na lampę, mówię „lampa”, pytam „gdzie jest lampa” a gdy wzrok dziecka wędruje nie tam gdzie trzeba, powtarzam po raz 1001. Nie dlatego, że muszę a chcę. Doskonale wiem, że Budzik na lampę nie patrzy tylko dlatego, że go o to proszę. Taki charakter. Po mamusi.

Mój świat w tym czasie obrócił się, wywrócił, przypierdzielił w coś potężnego i stanął w miejscu tylko po to, by za chwilę ruszyć z kopyta. Jak każdego ranka. Jest fajnie. Od dziesięciu miesięcy. A myśl, że już zawsze będzie fajnie nastraja mnie bardzo pozytywnie.

***

Wkrótce na blogu: jadłospis Budzika i jego…charakter!