Kto z nas nie marzył w dzieciństwie, żeby wzbić się do góry niczym ptak, poczuć wolność, rozłożyć skrzydła i lecieć. Tak po prostu lecieć do przodu, z dystansu oglądać świat. Nawet próbowałam skakać z fotela, ale kilka upadków z rzędu skutecznie mnie zniechęciło. Niemniej, mamy możliwość spełnienia tych dziecięcych marzeń. Czasem marzenia przekreśla prozaiczna rzecz…na przykład strach przed lataniem.

Wakacje w Ameryce Południowej, wyśniona podróż do Afryki, Teneryfa, Peloponez, Nowa Zelandia. Gdziekolwiek sobie wymyślisz, możesz lecieć. Nawet z Wrocławia do Warszawy. Tylko ten wiatr we włosach to tak nie do końca, bo z klimatyzacji. Gorzej, jeśli kochasz podróżować, ale boisz się latać i odczuwasz paniczny strach przed lataniem. Jak ja.

Mój strach nie spotyka się ze zrozumieniem, raczej od niechcenia ludzie przyznają, że owszem – też się boją. Że zanim wejdą na pokład, widzą swoje życie poskładane z puzzli, a przy starcie i lądowaniu ręce robią im się białe, tak mocno zaciskają je na czym popadnie. Że pasy najchętniej mieliby zapięte przez cały lot, chociaż jak to mówi mój mąż, one służą tylko do identyfikacji pasażera. Kto przyzna, że w samolocie szaleje mu błędnik, a najlepiej czuje się lecąc nad chmurami, bo ma wtedy wrażenie, że jest nisko czyli bezpiecznie. A może większość woli, kiedy samolot sobie grzecznie stoi na płycie lotniska? Jak ja.

Najczęstszym argumentem, mającym przekonać kogokolwiek do latania, jest ten o bezpieczeństwie. Katastrofy lotnicze rzadziej występują w przyrodzie niż wypadki samochodowe. Nie przeczę, ale czy ktoś zaprzeczy, że są bardziej spektakularne? Że szanse raczej marne, żeby wyjść ze zdarzenia bez szwanku? Są tacy, którzy w to wierzą, ale tylko dlatego, że tak czy siak muszą wejść na pokład. Jak ja.

Kiedy mówię, że się boję, najczęściej pada pytanie o samochód. Za kółkiem nie czuję się jak nieśmiertelna bogini. Doskonale pamiętam pierwszą jazdę w roli pasażera i te wszystkie puszki, którymi mnie wożono (no jak inaczej nazwać malucha?). Ale jeśli mam być szczera, chociaż prawdopodobieństwo wypadku samochodowego jest znacznie większe, bo tych zasrańców jeździ cała masa, i tak wolę auto. Gdybym nie wolała, to tych 13 czy 14 podróży do Chorwacji pokonałabym drogą powietrzną. Z całą pewnością mniej męczącą, może i mniej ryzykowną (naprawdę to rozumiem!), krótszą, wygodniejszą. Niestety mój strach ma nie tylko wielkie oczy ale i wielką dupę. Jak ja.

I rzecz cała w tym, że człowiek ma umysł i duszę. Umysł kuma rachunek prawdopodobieństwa, potrafi jasno kalkulować i rzeczowo podchodzić do sprawy. Dlatego latam i będę latać. Ale dusza rozrywa się na tysiąc kawałków i jest to dla mnie nie do pokonania. Coś silniejszego ode mnie. Mam nadzieję, że któregoś dnia to ja będę górą, bo nienawidzę, gdy coś mnie ogranicza.

Foto