Nie pierwszy raz zastanawiam się dlaczego dorośli traktują dzieci jak gorsze jednostki. Małych, niczego nieświadomych idiotów. Czy to tylko chęć poczucia się większym i lepszym jak przy wymierzaniu kolejnego z rzędu klapsa czy może coś bardziej skomplikowanego?

Wypuściłam się ostatnio na miasto. Takie tam szaleństwo na wyprzedażach – 2h. Widać za rzadko bywam wśród ludzi bo do moich uszu docierało prawie wszystko, co mówili. TB komentował „wszystko usłyszałaś w tym czasie?!”. Tak, a musicie wiedzieć, że mówili bardzo ciekawie. Jedni kłócili się o pieniądze, inni rozprawiali o życiowych dylematach „moi rodzice chcieliby żebym wziął ślub kościelny ale ja nie cierpię ślubów, to jakiś głupi wymysł”. Niektórzy szli rozglądając się w milczeniu albo komentując nie mając o czymś pojęcia. I tak na temat płaczącego w wózku malucha usłyszałam „o matko! jakie rozhisteryzowane dziecko!”.

Nic to jednak, bo Ci o których chcę napisać, zwracali się do dzieci. Zakładam, że swoich. Bardzo specyficznie.

Dorosłych, a ściślej – rodziców, dzielę odrobinę żartobliwie na trzy przenikające się grupy. Pierwsza jest zupełnie normalna, z obserwacji wynika że na szczęście należy do niej większość. Druga komunikuje się z dziećmi używając samych zdrobnień, przekształcając ojczystą mowę w dziwny, niezrozumiały twór. Trzecia zaś i to na niej się skupię, ma postawę roszczeniową, w której dziecię przeszkadza niczym kula u nogi. Taka z ołowiu. Rzecz ciągle dotyczy zakupów. Pomijam już, że dziecka nie trzeba ze sobą zabierać, a jak nie mamy z kim zostawić, to może darujmy sobie wyprzedaże, które są o kant pupy rozbić. I tak oto dochodzimy do meritum. Taki…

1. Rodzic zakłada, że dziecko jest ślepe.

-Nie widzisz, że właśnie coś oglądam?

Nie, na pewno nie zauważyło, że matka czy babka uczepiona wieszaka analizuje czy w cyckach nie będzie za wąsko a w biodrach za szeroko. Tylko ile można?

2. Rodzic zakłada, że dziecko nic nie rozumie.

Może faktycznie tak jest, skoro nie wytłumaczył?

-Teraz Ci tego nie kupię.
-Dlaczego?
-Bo nie.

Słyszałam tylko tyle i aż tyle. Dobrze wiem, że rodzice nie lubią wyjaśniać. Bo niby komu mają się tłumaczyć? Dziecku? Temu tam małemu na dole? Niby z jakiej racji? A przydałoby się. Dziecko zrozumie, że nie ma w tej chwili pieniędzy, a do sklepu wybraliśmy się po konkretną rzecz i nic więcej. A nawet jeśli nie zrozumie, to będzie miało jasną informacją, prosty komunikat, którego potrzebuje zamiast tradycyjnego „nie bo nie”.

3. Rodzic zakłada, że dziecko wytrzyma w galerii handlowej 5 godzin.

-Nogi Cię bolą? Trzeba było tak nie skakać wczoraj.
-Jak to jesteś zmęczona? Przecież zjadłaś właśnie lody!

Zakupy są bardzo pouczające. Lody likwidują zmęczenie. Ten mały organizm, choć wydaje się że ma niespożytą ilość energii, również ma prawo do wyczerpanych baterii.

4. Rodzic zakłada, że dziecko nie przejmuje się tym, co mówimy.

Znaczy, że może uczuć nie ma? Z kogo zadrwić albo wyśmiać, jeśli nie dziecko. Na pewno się uśmiechnie, zrobi zabawną minę i pomaszeruje dalej.

W dziale z odzieżą
-Zobacz jaka fajna!
-Coś Ty, wyglądałbyś w niej jak przygłup.

WTF is przygłup!?

Przy stoisku z zabawkami
-Mamo, zobacz jaka fajna gra!
-Nie bądź śmieszny, to dla mniejszych dzieci.

Maluchy reagują bardzo entuzjastycznie, kiedy coś im się spodoba. Są spontaniczne, radosne. Mam wrażenie, że rodzice tłumią w nich tę naturalność, której tak brakuje dorosłym. W pewnym wieku człowiek robi się powściągliwy i zgęziały. Na tyle, że przeszkadza mu radość własnej pociechy. Nie rozumiem tego. A Wy?

Takich przykładów można by mnożyć. Każdy kolejny byłby jeszcze bardziej absurdalny, niedorzeczny.  Wiem, że nie wszyscy to pojmują, ale dziecko to też człowiek. Może trochę mniejszy, czasem nieporadny ale ciągle człowiek. Nie głupszy tylko z mniejszym doświadczeniem. Nie wszystko musi rozumieć bo rozumieć zacznie wtedy, gdy mu wytłumaczymy, pokażemy i nauczymy. My. Dorośli.

Niemowlęta się nie mazgają i histeryzują tylko komunikują ze światem. Ja albo ty możemy bez problemu wygarnąć szefowi, żonie albo dziadowi na ulicy, że coś nam nie pasuje, że majtki niewygodne, skarpety z dziurą albo przypalony obiad. A dziecko? Chciałbyś, żeby siedziało cicho a prośby wyrażało niemym gestem? Uśmiechem dziękowało, a kiedy jest złe marszczyło brwi? To kup sobie robota. Albo psa na baterie.