Załóżmy, że marzenia się spełniają i obok mnie, TB i Budzika pojawiają się jeszcze dwie istoty.

Oczywiście łatwiej by było, gdybyśmy wszystkie mieli za jednym zamachem. Trojaczki. Owszem, zamiast dwóch rąk (które i tak ledwo mi wystarczały), potrzebowałabym sześciu czy ośmiu czy…ale nic to! Przecież trójka dzieci to nic innego jak potrójne szczęście. O potrójnej robocie po prostu nie wspominajmy. Wszystkie rozwijałyby się równiutko, zajmowały sobą, przeszkadzały wzajemnie i okropnie kłóciły w wieku dojrzewania.

Gdyby jednak ziścić plan docelowy i drugie mieć już niedługo, a trzecie za czas jakiś, to przecież byłaby sytuacja idealna! Żyć, nie umierać. Najstarsze zajmowałoby się zabawą ze średnim, a mama bawiłaby najmłodsze. Potem średnie z najmłodszym trzymałoby sztamę przeciwko najstarszemu albo zupełnie odwrotnie – najmłodsze i najstarsze, jako dzieci początkowe i końcowe czułyby symbiozę i mąciły wodę, w której pływa średnie.

Mogłoby być tak jak w moim domu. Duża różnica wieku między każdym z trójki rodzeństwa. Zero kontaktu i porozumienia, do czasu kiedy wszyscy zakładają rodziny. A, że dzieje się to mniej więcej w tym samym czasie? Tym lepiej. Mamy podobne problemy, podobne podejście, w ogóle jacyś podobni do siebie jesteśmy! Mimo różnicy wieku, płci, zainteresowań i kierunku wykształcenia.

Dlatego nie wyobrażam sobie, żeby moje dziecko było jedynakiem. To nic, że kiedy dowiedziałam się o cesarskim cięciu wyjęczałam mężowi, że więcej dzieci nie chcę i drugi raz tego nie przeżyję. Cóż, przeżyłabym i kilka razy. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, co mnie czeka. To prawda, że o bólu się zapomina, choćby częściowo. Pewne rzeczy się przekreśla, inne analizuje, może nawet zostało coś do przemyślenia. Wszystko jest nieistotne w obliczu miłości, która chociaż zrodzona w bólach, jest największa z największych. Nic dziwnego, że o tym nigdzie nie przeczytałam. Takiego szczęścia nie da się opisać.

Jestem ciekawa czy komukolwiek marzy się trójka dzieci.