Naród jak naród. O Anglikach krążą różne plotki i powiedzonka. Flegmatyczni, eleganccy, tolerancyjni…Ale czy na pewno? W swoim życiu miałam (do czasu przyjazdu tutaj) do czynienia tylko z nejtiw spikerami. Z jednym nie lubiliśmy się w ogóle, a drugi moją sympatię zyskał dzięki nazwisku – Butcher. Nijak te znajomości nie pozwoliły mi wyrobić sobie zdania na temat Brytyjczyków. Jak jest naprawdę? Moim okiem oczywiście.

1. Wierzą na słowo.

Serio. Lekarz, położna, pani w banku, sprzedawca. Jeśli mówisz, że w pierwszej ciąży w 12 tygodniu było tak i tak, nikt nie prosi Cię o dokumentację z tego okresu. Po prostu grzecznie odnotowują wszystko, co ważne w Twojej książce ciąży. Kupiłaś 2 serki, kasjerka nabiła 3. Wracasz do sklepu i oddają Ci pieniądze. Przychodzi facet od licencji telewizyjnej. Mówisz, że nie masz telewizora i…A nie, przepraszam, akurat ten facet na słowo mi nie uwierzył (może wyglądam na telemaniaka?) i sprawdził czy aby faktycznie. Jednak w większości przypadków naprawdę tu się człowiekowi wierzy. To nie dotyczy drogówki.

2. Są życzliwi.

Chociaż dopiero się wprowadziliśmy, nie znaliśmy nikogo, mąż zapukał do najbliższych drzwi i poprosił o pomoc w przeniesieniu pralki i lodówki z samochodu. Czy ktoś mu zamknął drzwi przed nosem? Otóż nie, facet założył kapcie, przedstawił się, powiedział co nieco o poprzednich lokatorach i dźwigał razem z mężem. Ta życzliwość nie ogranicza się do takich przypadków. Mam wrażenie, że ludzie są pomocni. Uśmiechają się do Ciebie albo mówią Twojemu dziecku, że sobie z czymś świetnie radzi. A kiedy raz jakiś wariat próbował nas przejechać na ulicy, zaraz po wejściu na chodnik doskoczyło do mnie starsze małżeństwo i zapytało czy wszystko jest w porządku, jak się czuję i czy nie potrzebuję pomocy. I to mnie bardziej zaskoczyło niż ten samochód celujący w wózek.

3. Naprawdę są powolni.

Niby wiedziałam, rozumiałam, ale trzeba się na własnej skórze przekonać, że Anglikom w większości przypadków nigdy i nigdzie się nie spieszy. I tu nawet nie chodzi o to, że z nas jacyś narwańcy. Ale jeśli jadą dwa razy wolniej niż można, ciągle wszędzie stają i popychają pierdoły, a Ty się spieszysz do szpitala, bo mąż akurat ma pół godziny wolnego w pracy, człowieka Polaka może trafić szlag.

4. Kochają hartowanie.

Przez całe życie. Noworodek najlepiej jakby leżał w zimie przy otwartym oknie (słowa położnej), ale nie że w kombinezonie tylko jednym bodziaku. U dzieci nie uświadczycie czapek, normą jest krótki rękaw z grubsza rzecz ujmując, niezależnie od pogody. A tak serio: jeśli ktoś mi powie, że to w jakikolwiek sposób pomaga w budowaniu odporności, tylko prychnę. W życiu nie słyszałam podczas jednego krótkiego spaceru tylu kaszlących i smarkających ludzi. W końcu krótki rękaw i kaszel to całkiem do rzeczy para. Co ciekawe, postępowanie z gorączką jest odrobinę inne niż u nas. W Polsce panuje przekonanie, że gorączkę trzeba wypocić – położyć się pod ciepłą kołderką i czekać. W Anglii przy wsokiej temperaturze trzeba się rozebrać do majtek i tak chodzić, żeby odtajać. Co wybieracie?

5. Są cholernie głośni.

Jeśli byłaś kiedykolwiek w małym włoskim miasteczku, gdzie latem mammy zasiadają wspólnie do robienia makaronu przed swoimi domami, na pewno pamiętasz ich głośne rozmowy. Tylko tam wydaje się to naturalne, a ja uważałam Brytyjczyków za cichych i spokojnych. Tymczasem ciągle trafiam na matki, które drą się na dzieci, nawet z najprostszymi komunikatami. Sąsiedzi rozmawiają tak głośno, że oprócz ich telewizora, słyszę wzmianki o rodzinnych uroczystościach, obiedzie i problemach z lokówką. Ale dla równowagi, Polacy w Anglii też są bardzo głośni. Jest też druga opcja: to my jesteśmy zbyt spokojni i cisi i dlatego wszyscy wydają nam się ponad miarę.

6. Nie przywiązują wagi do detali.

Sklepy pękają w szwach od pięknych dodatków, które pozwalają zrobić ze zwykłego mieszkania naprawdę przytulne gniazdko. Tymczasem wnętrza wołają o pomstę do nieba. Widziałam raptem kilka domów, urządzonych z dużym smakiem i wyczuciem. Najgorzej znaleźć mieszkanie do wynajęcia z bazą, która pozwala na własną inwencję. Ciągle królują wzorzyste, kwieciste tapety, które niestety mają niewiele wspólnego z wnętrzami w angielskim stylu, jakie serwują nam magazyny wnętrzarskie. Ale o gustach się nie dyskutuje ;).

7. Anglik złota rączka? Zapomnij!

Jeśli jesteś nauczona, że facet powinien umieć położyć nową podłogę, zainstalować ledy pod szafkami, podłączyć nowy sprzęt w domu, wbijać gwoździe i oprócz tego być najlepszym kurem domowym (tym od zmywania, odkurzania i prasowania), nie szukaj pratnera wśród Anglików. Z mężem ciągle się śmiejemy, bo jego pracownicy są pod nieustannym wrażeniem jego umiejętności, które powiedzmy sobie szczerze, są całkiem zwyczajne. Jeśli w firmie coś przestaje działać, od razu dzwonią do niego, bo sami boją się czegokolwiek dotknąć. Tylko czemu ja się dziwię, jeśli w Anglii normą jest, że najpierw ustawia się meble w kuchni, a dopiero potem kładzie podłogę :D. Zmiana aranżacji? Powodzenia!

8. Okna!

To może nie dotyczy Anglików, ale budownictwa. Naprawdę bardzo mnie zaskoczyło, że wszystkie okna otwierają się na zewnątrz :). Po pierwsze dlatego, że miałam problem z umyciem okien na piętrze. Dopiero po jakimś czasie zauważyłam, że tutaj chyba nikt nie myje sam okien tylko zamawia ekipę do mycia. Nawet, jeśli mieszkanie ma raptem 4 okna. No ale może to ma związek z punktem 7?

9. Oni nie mówią po angielsku!

Skądinąd wiem, że mieszkamy w regionie, gdzie angielski akcent daleki jest od…angielskiego akcentu. Jeden będzie mówił jak Amerykanin, drugi jak Niemiec, a trzeci jak Rosjanin. Przy tym wszystkim moja angielszczyzna naprawdę ma się całkiem nieźle. Ale jeśli myślicie, że ludzie tu mówią jak w serialu „Co ludzie powiedzą” to sorry, może gdzieś bliżej Londynu?

10. Anglicy i Angielki.

Jestem zaskoczona otyłością. No niestety. Zapytana przez położną o to czy czuję już ruchy odpowiedziałam, że nie bo jestem za gruba. Wyśmiała mnie. I stwierdziła, że jestem jedną z chudszych pacjentek, co mogłam sama zauważyć patrząc na krzesła w poczekalni. Jasne, że to nie jest regułą. Tak jak rude włosy czy nieładne zęby (a propos rude Brytyjki są naprawdę piękne!). Mimo wszystko da się zauważyć, że średnia waga jest wyższa niż u Polek. Po drugie jest tu znacznie mniej zakompleksionych kobiet. Odrobinę wyższa waga to jeszcze nie powód do workowatych ubrań i często zauważam świetnie ubrane panie. I jakże inaczej wyglądają tu emerytki! Jeszcze nie widziałam babuleńki w bamboszach i chustce na głowie :).

Byłam też naiwna, jeśli chodzi o mężczyzn. Że dobrze dobrane spodnie, marynarka w kratę z łatkami na łokciach, oksfordy i modne uczesanie. Hahahhahahahh haha hahahhaHA. Pooglądam ich sobie na filmach :).

To pierwsze co mi przyszło do głowy. A wszystko składa się na coś, co nazwiemy po prostu mentalnością. Jest daleka od naszej, ale nie zaporowa. Łatwo w tłumie o pomocną dłoń i miłe słowo. O uśmiech bez okazji i zrozumienie. Tak samo łatwo jak o dostanie w ryj, jeśli przez pomyłkę pokażesz komuś angielskie fuck you (i nie, to nie jest środkowy palec).